ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Μέσα στις εκατοντάδες παγκόσμιες σήμερα Κυριακή 16 Νοεμβρίου είναι Παγκόσμια Ημέρα Ανεκτικότητας. Η ημέρα αυτή καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ το 1995 ως μια αναγκαιότητα σε μια κοινωνία όπου η αδιαλλαξία εκδηλώνεται κάθε μέρα κάτω από νέες μορφές. Αυτή η αδιαλλαξία φαίνεται να επιδεινώνεται από τις οικονομικές κρίσεις που έχουν προκαλέσει σαν συνέπεια συμπεριφορές αποκλεισμού των μεταναστών και όλων εκείνων που χαρακτηρίζονται ως «διαφορετικοί».
Όμως πέρα από την σημαντική παράμετρο της καθιέρωσής της θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντική ημέρα γιατί γιορτάζουν όλοι σχεδόν οι Έλληνες .
Όλοι μας σε κάποιες στιγμές της ζωής μας υπήρξαμε πολύ ανεκτικοί. Ανεκτικοί στη Βλακεία, ανεκτικοί στην υποκρισία ,ανεκτικοί στην εκμετάλλευση ,ανεκτικοί σε τόσα και τόσα. Γιατί άραγε ;
Με την λέξη ανεκτικότητα μου ήρθαν διάφορα γεγονότα που συμβαίνουν στο νησί μας , για τα οποία όλοι(;) αδιαφορούμε ,είτε γιατί δεν θέλουμε να ασχοληθούμε με ίντριγκες και γεγονότα που μας χαλάνε τη διάθεση είτε γιατί φοβόμαστε να χαλάσουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους, είτε για πολλούς άλλους λόγους.
Είμαστε λοιπόν ανεκτικοί εδώ στη Σύρο με τις συνεχείς διακοπές ρεύματος ,τουλάχιστον στα χωριά , με τις αυξομειώσεις της τάσης του ρεύματος , όπως επίσης και με την καρκινογόνο κάπνα που βγάζει το εργοστάσιο της ΔΕΗ(αλήθεια στη Μήλο είδα να έχουν τοποθετηθεί ειδικά φίλτρα εδώ γιατί όχι(;)
Είμαστε ανεκτικοί με τα σωματίδια από μπογιά που είναι γεμάτα τα αυτοκίνητα μας και «γρατζουνάνε» πάνω στα τζάμια οι υαλοκαθαριστήρες και ποιος ξέρει σε τη ποσότητα υπάρχουν στα πνευμόνια μας....(αλήθεια από που προέρχονται;) Είμαστε ανεκτικοί με τα απόβλητα της αμμοβολής του ναυπηγείου που άσχετα με το ποιος φταίει για την μη διευθέτηση της διαδικασίας αποβολής των εξακολουθούν να μολύνουν φανερά-κρυφά το νησί μας.
Είμαστε ανεκτικοί όταν βλέπουμε να μας γράφουν οι Λιμενικοί και Δημοτικοί αστυνόμοι στους χώρους ελεγχόμενης στάθμευσης και να μην κάνουν τίποτα για τα τροχοφόρα που παρκάρουν στα πεζοδρόμια ,σε πεζόδρομους (δεν αναφέρω την κατάληψη από τραπεζάκια κλπ) και στο κράσπεδο του λιμανιού.
Είμαστε ανεκτικοί που χρόνια τώρα ακούμε για τις φθορές του χρόνου στο Μαυσωλείο και δεν έχει γίνει τίποτα.
Είμαστε ανεκτικοί με τις πάσης φύσεως ράμπες στα επισκευασμένα σκαλοπάτια της πόλης μας για διάφορα έργα, που ξεχνούν να τις αφαιρέσουν.
Είμαστε ανεκτικοί με τις διοικήσεις των κληροδοτημάτων που δεν κάνουν τίποτα για να αποτρέψουν την ολοκληρωτική καταστροφή των κτιρίων αυτών.
Ακόμη είμαστε ανεκτικοί τα πρωινά στις διασταυρώσεις των εισόδων της πόλης , που υπέρμετρη κίνηση και διάφορα έργα και στις δυο πλευρές του δρόμου καθιστούν κόλαση την οδήγηση.
Και σε πόσα άλλα δεν είμαστε ανεκτικοί.......
Τουλάχιστον ας είμαστε γνώστες της ανεκτικότητάς μας και ίσως και της ανοησίας μας. Και αυτό μπορεί και να είναι το πρώτο βήμα για να αλλάξει κάτι στη ζωή μας στο μέλλον. Κάποτε έρχεται η μεγάλη έκρηξη, ο μεγάλος θυμός, το μεγάλο "μπαμ" κοινώς και όλα αλλάζουν χρώμα. Γίνονται κόκκινο της φωτιάς και εσύ ταύρος σε παζάρι γυαλικών ή γίνονται θολά γκρίζα ή καφέ της αηδίας και αποφασίζεις να φύγεις τρέχοντας για να μην λερωθείς περισσότερο.....
Στο όνομα λοιπόν των ΑΝΕΚΤΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ειδικά των Συριανών ας κάνουμε την ευχή πως όλα θα γίνουν καλύτερα κάποτε στη ζωή μας ειδικά αν ανεχόμαστε λιγότερα και καταλαβαίνουμε περισσσότερα.
(σταλθηκε σαν επιστολη και δημοσιευθηκε στην ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ 14/11/08)