Ας μην γελιόμαστε άλλο. Είναι πόλεμος αυτό που έχει ξεσπάσει τις τελευταίες μέρες στην Ελλάδα. Όχι με την παραδοσιακή έννοια φυσικά, ούτε καν με την έννοια του εμφυλίου ή του ασύμμετρου πολέμου. Είναι ένας πόλεμος εντυπώσεων - αλλά και ουσίας πίσω από αυτές. Ο επιθανάτιος ρόγχος ενός σαθρού και διεφθαρμένου συστήματος που πασχίζει να κρατηθεί στην εξουσία (και που δε διστάζει ακόμα και να συκοφαντήσει νεκρά παιδιά) εναντίον όλων όσων δεν αντέχουν άλλα ψέματα, άλλη καταστολή κι άλλα σκάνδαλα. Αυτοί που προκάλεσαν την κρίση (οικονομική, πολιτική, πολιτισμική και περιβαλλοντική) εναντίον εκείνων που μια ζωή γίνονται θύματα της. Δε μιλάμε πια ούτε για πιτσιρικάδες, ούτε για αναρχικούς, ούτε καν για αριστερούς και δεξιούς. Δε μιλάμε για περιουσίες και ζαρντινιέρες. Μιλάμε για μία χώρα που καταστρέφεται από την ασυδοσία ανθρώπων που εμείς ψηφίσαμε, οπλίσαμε και πλουτίσαμε. Κι εκείνοι μας πρόδωσαν, κι αντί να σηκωθούν να φύγουν νύχτα έχουν το θράσος να συνεχίζουν αμείλικτα την παραπληροφόρηση τους. Εξισώνοντας τα εξεγερμένα παιδιά με σκοτεινά κέντρα και τους τραμπούκους του συστήματος με τη δημοκρατία.
Το ερώτημα είναι λοιπόν τι ρόλο βαράμε εμείς σ’ αυτόν τον πόλεμο. Κι όταν λέω “εμείς”, εννοώ μια μεγάλη μερίδα του κόσμου, που έχει συνειδητοποιήσει τι πραγματικά συμβαίνει κι έχει βαρεθεί να νιώθει περιθωριοποιημένη και βουβή. Εννοώ όλους εμάς που είτε μέσω ενός blog είτε μέσω ενός mail, είτε μέσω ενός απλού κινητού τηλεφώνου έχουμε τη δυνατότητα να δημοσιοποιήσουμε τις απόψεις μας και τα επιχειρήματα μας. Γιατί το πρόβλημα είναι ότι ο κάθε Πρετεντέρης (που διόλου τυχαία έχει αναδειχθεί σε σύμβολο της καθεστωτικής προπαγάνδας) έχει εκατομμύρια λοβοτομημένους που ενημερώνονται από αυτόν και τους ομοίους του, ενώ ο αντίλογος που κυκλοφορεί στο ελεύθερο διαδίκτυο καταλήγει να ανακυκλώνεται σε έναν αρκετά στενό κύκλο ανθρώπων, που στην πλειοψηφία τους δεν χρειάζονταν έναν δολοφονημένο έφηβο για να καταλάβουν ότι κάτι πάει σοβαρά λάθος γύρω μας. Οι υπόλοιποι όμως; Οι γονείς μας; Οι φίλοι μας; Οι συνάδελφοι μας; Θα τους αφήσουμε αιχμάλωτους στα χέρια των αρπακτικών, των γουρουνιών και των παπαγάλων;
Αν όλοι εμείς που έχουμε πρόσβαση στον δημόσιο λόγο συνειδητοποιήσουμε επιτέλους τη δύναμη που έχουμε στα χέρια μας και συντονιστούμε, αν όλοι όσοι γράφουν, σχολιάζουν και αναμεταδίδουν τις πτυχές της άλλης πραγματικότητας (που τα κανάλια ποτέ δεν θα δείξουν) μπούμε στον κόπο να αντιταχθούμε στην παραπληροφόρηση με κάθε τρόπο και μέσο, αν αποφασίσουμε να τυπώσουμε τα κείμενα και τις φωτογραφίες-ντοκουμέντα και να γεμίσουμε τις κολώνες και τις βιτρίνες για να τα δουν όλοι, αν πιάσουμε έναν-έναν τους φίλους και συγγενείς μας και τους εξηγήσουμε τι παίζεται, αν παροτρύνουμε τους γύρω μας να συμμετάσχουν σε ειρηνικές διαδηλώσεις και αποδοκιμάσουμε έμπρακτα την τυφλή και αχαλίνωτη βία, τότε ίσως ξυπνήσουμε μια μέρα σε μια χώρα που ο Καραμανλής, ο Πρετεντέρης, ο Κούγιας και το λοιπό σκυλολόι του πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου θα έχουν εξοστρακιστεί από τις μάζες που τόσα χρόνια νάρκωναν.
Είπαμε, έχουμε πόλεμο. Και αυτή τη φορά οφείλουμε να πάρουμε όλοι μέρος. Χωρίς να περιμένουμε κάποιον να μας οργανώσει ή να μας καπελώσει. Χωρίς καν να χρειάζεται να συμφωνούμε όλοι σε όλα. Απλά απαντώντας με καθαρό βλέμμα στο ερώτημα που κάποια μέρα θα μας απευθύνουν τα δικά μας παιδιά:
Κι εσύ τι έκανες όταν συνέβαιναν όλα αυτά;
(αντιγραφη από http://nefelikas.wordpress.com/ )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου