ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ "ΒΑΡΑΝΕ" ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ;

Κυριακή ώρα 0725 .
Αλλη μια φορά με ξυπνάνε οι καμπανιές του Αγ.Παντελεήμωνα ,φαντάζομαι όχι μόνο εμένα.Μουρχετε στο μυαλό ένα ωραιο κείμενο του φίλου μου Τάσου Π.

"Λάτρης των νησιών και ιδιαίτερα των Κυκλάδων με αυτό το απίστευτο φως του ήλιου που τα απογεύματα λίγο πριν την δύση του κοκκινίζει εκρηκτικά με το φως του τα γύρω βουνά και γλυκαίνει μέσα μου όλο μου το είναι.
Στο μεταίχμιο πριν το σκοτάδι με συντροφεύει το Πολύβιο χορωδιακό ραντεβού από τα τελευταία της ημέρας συναυλιακά τιτιβίσματα των πουλιών στο μοναδικό γέρικο κωνοφόρο της γειτονιάς.
Το γλυκοσούρουπο με σκεπάζει και με κατηφορίζει στη θάλασσα αναζητώντας από μακριά τα φωτισμένα σιωπηλά καράβια της αγάπης και καπετάνιους που κερδίζουν την ζωή τους με φοβέρες.
Αυτό το βαθύ του ουρανού μπλε που μοβίζει στα μάτια μου βαθιά πριν τα αστέρια αρχίσουν να ανοιγοκλείνουν ερωτικά το μάτι γύρω από το σκοτάδι, πριν ξεκινήσουν να πέφτουν με ευχές.
Ε, αυτός ο ουρανός μου φτάνει.
Τώρα τελείωσαν τ’ αστέρια, τα φεγγάρια, τα πουλιά και ξαφνικά σε λίγες ώρες τα παίρνω χαμογελαστά πίσω μου στη χώρα του πουθενά όπου και κατοικώ χρόνια τώρα.
Μέρες παράξενες με ψιχαλιστούς χειμώνες, χωμένος μέσα σε ένα βαρύ παλτό ψαρεύοντας και διαβάζοντας, άλλες φορές περπατώντας κάτω από χάρτινους ουρανούς κοιτάζοντας ανατολικά τις καλοκαιρινές φωτογραφίες να μου τραγουδούν ζεστά με πεφταστέρια και γεμάτα φεγγάρια που γίνονται τα soundtrack της ζωής μου.
Και ‘γω τραγουδώ στον ύπνο μου το τελευταίο στίχο μιας μπαλάντας λίγο πριν με χτυπήσει πισώπλατα η κυριακάτικη ομοβροντία των καμπάνων του Αγ. Νικολάου.
Ξυπνώ μέσα σε ρινγκ σε άνισο αγώνα με απανωτές γροθιές που σβουρίζουν στ’ αυτιά μου χωρίς τελειωμό.
Σαν συναγερμός κάτι σαν πόλεμος δίπλα απ’ το κρεβάτι μου πρέπει να κρυφτώ δεν ξέρω. Τελειώνει και ξαναρχίζει σαν κινεζικό βασανιστικό μαρτύριο, σαν χαφιές που σου κλέβει το δικαίωμα να ονειρεύεσαι μέχρι αργά τις Κυριακές.
Μια μαζική επίθεση ηλεκτρονικού ήχου ορθόδοξης προέλευσης Χωρίς ανάσα και σε νοκ άουτ κατάσταση λόγια δεν βρίσκω μόνο βρίζω. 07.30 το πρωί με ένα κουτσό όνειρο σαν φυλαχτό της νύχτας μονολογώ και σέρνομαι μηχανικά προς κουζίνα μεριά για καφέ με θολή ματιά και οι θρασύτατες καμπάνες να συνεχίζουν να μου διαολίζουν το μυαλό, μέσα στης Κυριακής το πρωινό μου."