Η καθαρότητα του αίματος

Έχουν γεννηθεί εδώ, ή έχουν έρθει σε μικρή ηλικία στη χώρα.
Έχουν μεγαλώσει εδώ.
Έχουν ζήσει εδώ όλα τους τα χρόνια ή σχεδόν.
Έχουν παρακολουθήσει ελληνικό σχολείο.
Έχουν κάνει παρέα με ελληνόπουλα.
Έχουν γλώσσα την ελληνική.
Έχουν πατρίδα την Ελλάδα, και άλλη πατρίδα δεν έχουν γνωρίσει.

Δεν έχουν όμως καμία ελπίδα να γίνουν και επισήμως Έλληνες. Γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί δεν τους θέλουμε, βρε αδερφέ. Άντε το πολύ πολύ, άμα ενηλικιωθούν, και άμα έχουν βγάλει το σχολείο, και άμα είναι καλά παιδιά και δεν μιλάνε στην τάξη, και άμα οι γονείς τους έχουν τα χαρτιά τους εντάξει, και άμα προσκομίσουν επίσημη αίτηση σε δύο αντίτυπα, πιστοποιητικό γεννήσεως, πιστοποιητικό οικογενειακής καταστάσεως, απολυτήριο γυμνασίου και λυκείου, τέσσερις φωτογραφίες, παράβολα, χαρτόσημα, τρεις υπεύθυνες δηλώσεις και δέκα φωτοτυπίες του διαβατηρίου τους όλεςτιςσελίδεςμπροςπίσω,

το πολύ πολύ, λοιπόν, να τους δώσουμε μια άδεια μακράς διαμονής στη χώρα. Και να λένε κι ευχαριστώ.

Για να μην πω ότι βάζω και στοίχημα πως στην πορεία όλο και κάποια εξαίρεση θα εφευρεθεί, όλο και κάποιος υποπροϊστάμενος βήτα θα κάνει την ερμηνεία πως η δεκαοκταετής παραμονή πρέπει να είναι "αδιάλειπτη", και αν το παιδί έχει λείψει τρεις μήνες στο εξωτερικό δεν πληροί τις προϋποθέσεις, και "κάντε μια αίτηση θεραπείας, περάστε από το πρωτόκολλο, θα σας απαντήσουμε σε δύο μήνες, χαίρετε".

Κατά τα άλλα, το Υπουργείο Εσωτερικών "προωθεί την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής". Ναι αμέ. Το βλέπουμε. Λέγοντας στη δεύτερη γενιά των μεταναστών, δηλαδή σε παιδιά μεταναστών που όλη τους η ζωή είναι συνυφασμένη με την Ελλάδα, ότι θα αντιμετωπίζονται ως ξένοι στον αιώνα τον άπαντα, θα έχουν πάντα τον βραχνά του πρωτοκόλλου, του παραβόλου, του πιστοποιητικού, και γιατί;

Μήπως γιατί υπάρχει κάποια ανάγκη προς τούτο; Ανάγκη κοινωνική, οικονομική, πολιτική, νομική;

Όχι. Καμία ανάγκη δεν υπάρχει.

Το μόνο που υπάρχει είναι μικροκομματική σκοπιμότητα. Μια φοβισμένη κυβέρνηση, που βλέπει μπροστά της το φάσμα της επερχόμενης εκλογικής ήττας, την πλάτη του ΠΑΣΟΚ, την αποσυσπείρωση της βάσης των ψηφοφόρων της, και δεν θέλει να ρισκάρει, δεν θέλει να δυσαρεστήσει τα πιο συντηρητικά τμήματα των οπαδών της, αυτά που γλυκοκοιτάζουν κατά τον Καρατζαφέρη, τους διάφορους λαϊκιστές Βελόπουλους, τους Άνθιμους και τους λοιπούς εμποράκους του φόβου, που ευκαιρία ψάχνουν για να πουλήσουν την πραμάτεια τους, το μεγαλείο του έθνους και τη φυλετική καθαρότητα που απειλείται από τον μικρό μαύρο Μουαμάρ από την Κένυα.

Κρίμα και πάλι κρίμα, κυρίως για τον καθηγητή Προκόπη Παυλόπουλο, που του τα έχω σούρει πολλές φορές από τούτη δω τη γωνίτσα του διαδικτύου ακριβώς γιατί περίμενα από αυτόν περισσότερα και καλύτερα πράγματα, γιατί έχει δώσει αφορμές που δεν έπρεπε να δώσει, γιατί θεωρούσα ότι από άποψη πολιτικής συγκρότησης και σκέψης είναι τουλάχιστον μία κλάση παραπάνω από την πλειοψηφία του υπουργικού συμβουλίου. Όμως, αρχή άνδρα δείκνυσι, και την ώρα της αλήθειας ο καλός κύριος καθηγητής προτιμά να κλείσει το μάτι στα σταγονίδια.

Δανείζομαι για τον επίλογο τα λόγια του κ. Μίλτου Παύλου από εδώ: "Η μετανάστευση δίνει και ικανοποιεί υποσχέσεις κοσμογονίας: για τη συμβίωση, την ανάπτυξη, τη δημοκρατία των πολιτών και των δικαιωμάτων. Αλλά για να μπορεί κανείς να διακρίνει και να αδράξει τις ιστορικές της ευκαιρίες χρειάζονται δύο πράγματα: αφ' ενός να μην είναι τυφλωμένος από την άγνοια, την ημιμάθεια και τις προκαταλήψεις και αφ' ετέρου να ξεκινά από το υποκείμενο των δικαιωμάτων ως κέντρο του συλλογισμού του και να καταλήγει στο συλλογικό συμφέρον, δηλαδή υπέρ των κοινωνών σε παραγωγική και ειρηνική συμβίωση και όχι ενός αυθαίρετα προσδιορισμένου εθνικού συμφέροντος των πατριδοκάπηλων και των σφετεριστών του".
(αντιγραφη απο το xasodikis.blogspot.com)