Συνεργασιών ερωτήματα
14/02/2009
Όταν δύο πολιτικοί σχηματισμοί σκέπτονται ή συζητούν για κυβερνητική συνεργασία, ειδικά στην Ελλάδα του 2009 και ειδικότερα μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, το εγχείρημα είναι παρακινδυνευμένο να οδηγηθεί σε φαρσοκωμωδία.
Και το χαρακτηρίζω πείραμα εκ των προτέρων αποτυχημένο θυμίζοντας παλαιότερες συνεργασίες, πότε με τη δεξιά του '89 και πότε με τον Σημίτη από ένθερμους υποστηρικτές εντός του ΣΥΝ και με αποστατήσαντα στελέχη, που κατέληξαν σε φιάσκο.
Για να έχουν κάποια δυναμική οι συνεργασίες προϋποθέτουν και από τα δύο μέρη να έχουν καθαρούς προσανατολισμούς, να ξέρουν δηλαδή τι θέλουν και να διαβάζουν αν η κοινωνική πραγματικότητα είναι διαθέσιμη να αποδεχτεί τα ξεκάθαρα και εφαρμόσιμα προγράμματα των συγκυβερνώντων. Οι ευκαιριακές συνεργασίες είναι ωφέλιμες μονάχα σε κάποιους που αποβλέπουν σε προσωπικά ωφελήματα και υπαρξιακές ικανοποιήσεις σε θώκους τυπικής εξουσίας. Αυτό όμως δεν είναι το ζητούμενο από μία συνεργασία κομμάτων.
Επίσης για να είναι αποτελεσματική μία συνεργασία πρέπει και τα δύο μέρη να είναι αυτόφωτα και ανεξάρτητα από εξωθεσμικά κέντρα αποφάσεων αλλά κι από ομάδες εντός των κομμάτων που εργάζονται ως πληρεξούσιοι κάποιων "εργοδοτών" εντός και εκτός της ελληνικής επικράτειας.
Δυστυχώς ο μοναδικός πολιτικός χώρος που δεν ελέγχεται ακόμη και δεν είναι καπελωμένος από τη διαπλοκή είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ίσως, εκτός απ' τις υπερβολές του, αυτή η ανεξαρτησία του να είναι ο κυριότερος λόγος συντονισμένης διαβολής του από το σύστημα. Συνεπώς μία συνεργασία σε κυβερνητικό επίπεδο σε μία εποχή κρίσης και με τον συνεργαζόμενο άκρως ελεγχόμενο από διάφορες πλευρές μονάχα αποτυχίες, απογοήτευση και διάλυση της αυτονομίας του θα φέρει στον ΣΥΡΙΖΑ.
Υπάρχει μία αντιφατική κοινωνική συμπεριφορά στη χώρα όπου το μεν πνεύμα επιθυμεί λιγότερη ανισότητα, λιγότερες αδικίες και σταθερές ηθικές αξίες από τους έχοντες, κατέχοντες την εξουσία και προνομιούχους γενικώς και αδιακρίτως, η δε πρακτική δείχνει ακριβώς τα αντίθετα -και έτσι έχουμε το παράλογο φαινόμενο να μετατρέπονται κατά περίπτωση οι πολίτες σε θύτες και θύματα, δυνάστες αισχροκερδείς με ελαστική ηθική με όραμα τον ευκολότερο πλουτισμό, το βόλεμα με τα πιο άτιμα μέσα και κατ' επέκταση οι Συντεχνίες να προκαλούν με τα προνόμιά τους και σχεδόν όλοι να καταστρέφουν το περιβάλλον φωνάζοντας ταυτόχρονα για καλύτερη ποιότητα ζωής -και τα κόμματα να υπόσχονται δικαίωση σε όλους...
Ο Νέος και για πολλούς απροσδόκητος αντίπαλος στην αλλαγή νοοτροπίας και συμπεριφορών αγοραίας και φιλελεύθερης λογικής είναι το περιβάλλον.
Με τις απαγορεύσεις και την εκδικητική του απάντηση στην ανθρώπινη άγνοια, στα δόγματα της μεγαλύτερης κατανάλωσης με ιερά λάφυρα την αφθονία και την ολοένα και μεγαλύτερη παροχολογία σ' ένα άγριο, ανταγωνιστικό και άνισο κοινωνικό κλίμα, επιβάλλει μια ποιοτική αλλαγή αυτοπεριορισμών και συλλογικής ευθύνης.
Αργά ή γρήγορα θα είναι μία αναγκαστική προσαρμογή με αποδεκτές πολλές από τις διακρίσεις και αξίες της αριστεράς και με αντιστροφές των ρόλων στο κέντρο των αποφάσεων.
Συνεπώς εκείνο που προέχει για τα κόμματα και ιδίως για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η ιδεολογικοπολιτική του αναπροσαρμογή με στόχους ανατροπής κατεστημένων συμπεριφορών, να εισάγει την αμφισβήτηση στη μοιρολατρική αποδοχή μιας ριζωμένης λογικής των εξουσιών και να ξυπνήσει ελπίδες για τη νέα σύνθεση εργασιακών και παραγωγικών σχέσεων όπως θα τις διαμορφώσει η διαφαινόμενη παγκόσμια αναζήτηση μέσω του περιβάλλοντος.
Οι συνεργασίες μπορούν και να περιμένουν, αλλά και να γίνονται σε εξωκυβερνητικό επίπεδο για κρίσιμα θέματα. Οι νέες απαντήσεις για τα επερχόμενα δεν θα προέλθουν από την επιστροφή στα παρελθόντα γιατροσόφια εξ ολοκλήρου -ούτε οι θεράποντες ιατροί θα είναι ξανά ο Κεϊνσιανισμός, ο Μαρξισμός, η σοσιαλδημοκρατία ή ο Υπαρκτός Σοσιαλισμός. Η επανάληψη των φαινομένων θα έμοιαζε με φάρσα. Το ίδιο ισχύει και με τις συνεργασίες σε τιμή ευκαιρίας, συγκυριακά.
Χρήστος ΤΣΙΓΚΟΥΛΗΣ(δημοσιευτηκε στην ΑΥΓΗ 14/2/2009)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου