Τελικά κατάφεραν οι αντίπαλοι να πετάξουν τη μπάλα στο γήπεδο μας

Μέλη, φίλοι, οπαδοί, αλλά και απλοί άνθρωποι της κοινωνίας, αναρωτιούνται και πάλι, πώς τα καταφέραμε να εμπλακούμε σε εσωκομματικές έριδες, σε μια φάση που όλα έδειχναν, ότι ο ΣΥΝ θα μπορούσε να διασώσει κάτι από τη χαμένη αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, που εδώ και μεγάλο διάστημα αποτελεί το κυρίαρχο στοιχείο της πολιτικής ζωής του τόπου.
Ένα χρόνο μετά το συνέδριο και λίγους μήνες από τη δημοσκοπική έκρηξη που μας έδινε έως και 18%, όλα δείχνουν ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει σε καθοδική τροχιά, που δεν διασκεδάζεται εύκολα, ούτε με δικαιολογίες του τύπου “διατηρούμε διψήφιο ποσοστό”, ούτε με το επιχείρημα ότι είμαστε το μόνο κόμμα που σε σχέση με τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2007, είμαστε σε άνοδο.
Αλίμονο να μην ήταν έτσι, όταν υπάρχει η γενικευμένη απογοήτευση από τις κυβερνήσεις του δικομματισμού, ή όταν ο ΣΥΝ είναι το μόνο κόμμα που διαθέτει ένα νέο ηγέτη, που βγαίνει από τα σπλάχνα του νεολαιίστικου κινήματος της εποχής μας, ή όταν όποια πέτρα και αν σηκώσεις (σε κινηματικό επίπεδο, αλλά και στη Βουλή και στην Ευρωβουλή) θα βρεις από κάτω τις δικές μας δυνάμεις, έστω και λιγοστές ή μειοψηφικές.
Κρίσιμο λοιπόν, είναι να ερμηνεύσουμε σωστά τις αιτίες της καθοδικής μας πορείας, να βγάλουμε τα συμπεράσματα μας και να πάρουμε και πάλι τις σωστές πρωτοβουλίες, έτσι ώστε να ανακτήσουμε το χαμένο έδαφος και να σταθεροποιηθούμε σ' ένα κρίσιμο κοινωνικά και πολιτικά μέγεθος, που θα μας κάνει υπολογίσιμη δύναμη στις πολιτικές εξελίξεις.
Θεωρώ ότι η παλιά αλεπού, που λέγεται επικοινωνιακή πολιτική του ΠΑΣΟΚ, με τη βοήθεια των ισχυρών διαπλεκόμενων συγκροτημάτων, κατάφερε αυτό που είχαμε κερδίσει, να το μαζέψει πίσω σε λίγους μόνο μήνες. Το ΠΑΣΟΚ, αφού πέρασε τη μετεκλογική κρίση του, κατάφερε να στοχεύσει σωστά σ' αυτό το ακροατήριο και σε αυτά τα κοινωνικά στρώματα, που είχαν τείνει ευήκοο ους προς εμάς και κινδυνεύουμε να καταφέρει ένα ακόμα βήμα, να μας διχάσει με το ψευτοδίλημμα ΠΑΣΟΚ-Αντί ΠΑΣΟΚ.
Αυτό, κατά τη γνώμη μου, οφείλεται σε δύο λόγους:
Πρώτος και σοβαρότερος ο χαρακτηριστικά λάθος χειρισμός, της ηγετικής ομάδας της πλεοψηφίας στο υπαρκτό ερώτημα της έλλειψης αυτοδυναμίας. Όταν ερωτώμαστε καλόπιστα ή κακόπιστα από τα ΜΜΕ ή από τον απλό κόσμο, αντί να λέμε ότι μας ενδιαφέρει η προοδευτική πορεία του τόπου και η προοδευτική διακυβέρνηση του από μια ευρεία κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία, που θα δεσμευτεί να υλοποιήσει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και αλλαγών σε αριστερή-ριζοσπαστική κατεύθυνση και ότι στη βάση αυτή ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θα εργαστεί καταθέτοντας το δικό του πρόγραμμα (και μάλιστα εκλαϊκευμένο σε συγκεκριμένα σημεία άμεσων μέτρων), εμείς απαντάμε συνήθως κοιτάζοντας τα άστρα (κομπλεξικά ξορκίζουμε το κακό) ή ορκιζόμαστε ότι ούτε τώρα, ούτε στο μέλλον δεν υπάρχει καμιά περίπτωση με τη σοσιαδημοκρατία, γιατί αυτή εσαεί θα ασκεί νεοφιλελεύθερες πολιτικές ή τέλος ελπίζουμε σε μια κυβερνητική συνεργασία Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ, για να απαλλαγούμε από τις ευθύνες μας.
Αντί να κατανοούμε ότι, ο λαός, οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι επαγγελματίες, οι νέοι αντιμετωπίζουν τις επιπτώσεις των μέχρι σήμερα ασκούμενων πολιτικών και ταυτόχρονα βρίσκονται μπροστά σε μια σοβαρή οικονομική κρίση που θα επιδεινώσει ακόμα περισσότερο τη θέση τους, συνεπώς ενδιαφέρονται όχι μόνο για το πώς θα αντισταθούν σε αυτές τις πολιτικές αλλά και για τις λύσεις που θα δοθούν, άρα και για τη διακυβέρνηση που θα προκύψει, σφυρίζουμε περίπου αδιάφορα, αφήνοντας στο ΠΑΣΟΚ να παίζει μόνο του και να εισπράττει τη δυσαρέσκεια του κόσμου, που δεν το προκρίνει με την καρδιά του, αλλά έστω και από ανάγκη, αφού δεν υπάρχει άλλη ορατή λύση.
Θα μου πείτε εύλογα τι προτείνεις, συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ;
Προφανώς όχι και τόσο απλοϊκά. Προτείνω την κατάθεση της προγραμματικής μας πρότασης, εκλαϊκευμένη στα συγκεκριμένα σημεία και στη βάση αυτή, τη συνέχιση της πολιτικής και κοινωνικής μας παρέμβασης, απευθυνόμενοι στην κοινωνία και στις πολιτικές δυνάμεις.
Δεύτερος λόγος, η αναβίωση με λάθος τρόπο της εσωκομματικής πόλωσης και μάλιστα στο θέμα του προγράμματος, το οποίο προφανώς και δεν είναι το καλύτερο, προφανώς δεν συζητήθηκε στο κόμμα και κυριολεκτικά κατατέθηκε στο παρά πέντε, αλλά, καλώς ή κακώς, αντανακλά τους συμβιβασμούς των συσχετισμών εντός ΣΥΝ, διαμορφώνεται για πρώτη φορά στην ιστορική μας διαδρομή στη βάση αναλυτικών προτάσεων (έστω και μερικώς αντιφατικών) και είναι σαφώς σε θετική κατεύθυνση, σε σχέση με τα ανεπεξέργαστα 15 σημεία του ΣΥΡΙΖΑ.
Πραγματικά το ζήτημα της λευκής ψήφου στο Πρόγραμμα, δεν θα ήταν και μείζον θέμα. Εξαρτάται όμως πολλές φορές από τη διαχείριση της. Και σε αυτή τη διαχείριση, ας μου επιτρέψει η Ανανεωτική Πτέρυγα - της οποίας τις γενικότερες θέσεις ασπάζομαι - διαφωνώ. Θεωρώ ότι η πολιτική δεν είναι μαύρο-άσπρο, ούτε οι θεμιτές πολιτικές τακτικές υπηρετούνται πάντα βγαίνοντας στα κεραμίδια.
Και δεν θεωρώ ότι η προσπάθεια αποκλεισμού του σ. Παπαδημούλη (που ως γνωστόν του επιφυλάσσεται από την ηγεσία της πλειοψηφίας), αποτελεί αφορμή για μάχες σε λάθος γήπεδο.
Αντί λοιπόν να βγαίνουμε στα κεραμίδια για το εξ υπαρχής λευκό, ας δώσουμε τη μάχη για ένα αριστερό ευρωπαϊσμό στις επερχόμενες ευρωεκλογές, για την ανάδειξη του πιο πετυχημένου Έλληνα ευρωβουλευτή, του Δ. Παπαδημούλη στην πρώτη θέση της ευρωλίστας, για να έχει ο ΣΥΝ τις δύο πρώτες θέσεις της λίστας ανταποκρινόμενοι στους πραγματικούς υπαρκτούς πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς, για να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ το μεγαλύτερο δυνατό ποσοστό και όσο γίνεται περισσότερες έδρες.
Νίκος ΣΥΡΜΑΛΕΝΙΟΣ
μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ,
νομαρχιακός σύμβουλος Κυκλάδων