ΕΛΑΦΟΣ: Χασμουρητό, ο «θερμοστάτης» του οργανισμού

ΕΛΑΦΟΣ: Χασμουρητό, ο «θερμοστάτης» του οργανισμού: Το χασμουρητό δεν αποτελεί μόνο σημάδι κούρασης ή βαρεμάρας. Λειτουργεί ουσιαστικώς ως ο «θερμοστάτης» του οργανισμού μας, ο μηχανισμός πο...

ΤΑ ΓΥΟΥΡΑ ΣΤΗ ΜΕΓΓΕΝΗ ΤΗΣ ΣΤΕΝΟΜΥΑΛΙΑΣ ΑΙΡΕΤΩΝ

  ΓΥΟΥΡΑ

Είναι ένα νησί μόνο του ακατοίκητο ,ήρεμο μακρυά από την πολυκοσμία. Περνάμε δίπλα του πολλές φορές ερχόμενοι στη Σύρο ή πηγαίνοντας στον Πειραιά ,το προσπερνάμε αδιάφορα και μόνο σαν χρονικό σημείο αναφοράς.
Δε έχω επισκεφθεί ποτέ αυτό το νησί παρά τις άπειρες προτροπές φίλων και γνωστών .Κάτι με πνίγει  και μόνο με την ιδέα.
Αυτό το νησί ,τα γνωστά σε όλους μας «Γυούρα» πάντα ασκούσανε μια επιρροή πάνω μου απροσδιόριστης αιτίας αλλά πάντα έντονα συναισθηματικά φορτισμένη.
Στη Γυάρο , τα χρόνια της εξορίας δεν είναι πρόσφατα. Μετρούν από την ρωμαϊκή εποχή μέχρι και την νεότερη ιστορία της Ελλάδας οπότε και χρησιμοποιήθηκε ως τόπος εξορίας από το 1947 μέχρι το 1952 και από το 1956 μέχρι το 1974 για πολιτικούς εξόριστους. Συνολικά, 22.000 Έλληνες πέρασαν και μαρτύρησαν, παραμένοντας εκεί για μήνες, για χρόνια, ακόμη και για πάντα.

Στην Γυάρο, τόπο θυσίας και μαρτυρίου συμπολιτών μας, ο χρόνος σίγουρα έχει αφήσει πάνω του ανεξίτηλα σημάδια. Ίχνη κακουχίας που μετρούν τριάντα και βάλε χρόνια εγκατάλειψης, σκουριές και θραύσματα από ψυχές που χάθηκαν.
Στην αρχή, η διαμονή των κρατουμένων γινόταν κυρίως σε σκηνές, στα πέντε στρατόπεδα που είχαν φτιαχτεί σε κάθε όρμο. Από τα χέρια των εξόριστων όμως έγιναν εκβραχισμοί και διαμορφώσεις του εδάφους, διάνοιξη δρόμων και οικοδομικές εργασίες, για να χτιστούν τελικά φυλάκια, πυροβολεία αλλά και οι κεντρικές φυλακές. Αυτές είναι ένα οικοδόμημα επίμηκες, ορθογώνιο και διαμορφώνεται σε τέσσερα επίπεδα. Είναι δε τόσο επιβλητικό που είναι αδύνατο να μην το προσέξει κάποιος από το πέλαγος. Υπάρχει ακούω και μία μικρή προβλήτα που έδενε το καράβι για να κατεβάσει τους εξορισμένους, αυτή είναι και το τελευταίο σημάδι εγκατάλειψης από την πολιτεία , μισοσπασμένη στα νερά του Αιγαίου.

Όταν το νησί έπαψε πλέον να είναι τόπος εξορίας χρησιµοποιήθηκε σαν πεδίο βολής για το Πολεµικό Ναυτικό. Στην απογραφή του 1981 ουδείς κάτοικος κατεγράφη, υπήρχαν µόνο 23 τάφοι πολιτικών εξορίστων. Το 2002 αποχαρακτηρίσθηκε και έπαψε να είναι Πεδίο Βολής. Άθικτα βλήµατα από βολές υπάρχουν σκόρπια στην ξηρά και στη θάλασσα όπως διαβάζω και, σύµφωνα µε το Παρατηρητήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωµάτων, µέχρι και το 2004 υπήρχε ενεργό ναρκοπέδιο.
Σήµερα το νησί είναι ένας έρηµος τόπος, αποµένουν µόνο οι ερειπωµένες εγκαταστάσεις των φυλακών, πολλά κατσίκια και τα λίγα κότερα που δένουν το καλοκαίρι.
Μετά από διαβήµατα των επιζώντων µαρτύρων της Γυάρου, αποφασίστηκε τελικά να κηρυχτεί το νησί τόπος µνήµης γι’ αυτούς που αλυσοδέθηκαν εκεί από το Κράτος και τη Βία.
Η Γυάρος διοικητικα ανήκε  στο Δήμο Ανω Σύρου και σήμερα στο Δήμο Σύρου –Ερμούπολης ιδιοκτησιακά ανήκει στο υπουργείο Πολιτισμού(πολύ παληά ανήκε  σε Συριανους γεωργο- κτηνοτρόφους που αποζημιώθηκαν μετα από απαλλοτρίωση.)
Αν και ως τόπος μαρτυρίου (φυλακή όπου υπέβαλλαν τους πολιτικούς κρατούμενους σε αφάνταστα βασανιστήρια) χιλιάδων αγωνιστών έχει τεράστια ιστορική σημασία, η Πολιτεία άργησε να προχωρήσει σε μέτρα προστασίας της.Το Σεπτέμβριο του 2001 δημοσιεύτηκε υπουργική απόφαση (ΦΕΚ 772/19-9-2001, τεύχος Δ΄», όπου «Χαρακτηρίζονται διατηρητέα το κτίριο των φυλακών καθώς και όλα τα κτίρια, εγκαταστάσεις και κατασκευές, που βρίσκονται στις περιοχές των πέντε (5) όρμων της νήσου Γυάρου». Τρεις μήνες αργότερα, με απόφαση του τότε υπουργού Πολιτισμού Ευ. Βενιζέλου (ΦΕΚ 1680/17-12-2201, τεύχος Β΄), η Γυάρος χαρακτηρίστηκε ιστορικός τόπος και τα κτίριά της διατηρητέα. Η απόφαση έλεγε χαρακτηριστικά: «Χαρακτηρίζουμε ως ιστορικό τόπο που χρειάζεται ειδική κρατική προστασία, σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 1469/50, τη νήσο Γυάρο ή Γιούρα που βρίσκεται στο νησιωτικό σύμπλεγμα των Κυκλάδων και διοικητικά υπάγεται στο Δήμο Ανω Σύρου, διότι αποτελεί σημαντικό χώρο ιστορικής μνήμης που έχει αναπόσπαστα συνδεθεί με την ιστορία της νεότερης Ελλάδας. Αποτελεί ζωντανή μαρτυρία των αγώνων του ελληνικού λαού για ελευθερία και δημοκρατία, σύμβολο καταδίκης των βασανιστηρίων και του περιορισμού των δημοκρατικών ελευθεριών. Επίσης, χαρακτηρίζουμε ως ιστορικά διατηρητέα μνημεία το κτίριο των φυλακών, καθώς και όλα τα κτίρια, εγκαταστάσεις και κατασκευές, που βρίσκονται στις περιοχές των πέντε (5) όρμων στη νήσο Γυάρο».

Σήμερα αρκετά χρόνια εχει γίνει ο καθαρισμός του νησιού από βλήματα του Πολεμικού Ναυτικού - που είχαν απομείνει από ασκήσεις στην περιοχή - όμως ουτε  ένας φύλακας για να ελέγχει τον ιστορικό τόπο δεν έχει διοριστεί.

Οπως έχουν καταγγείλει οι αντιστασιακές οργανώσεις, το νεκροταφείο των πολιτικών κρατουμένων 1947- 1952 βεβηλώνεται συνεχώς, ενώ το κτίριο της φυλακής και άλλες εγκαταστάσεις έχουν μετατραπεί σε κοπρώνες και χώρους σταβλισμού.

Η εγκατάλειψη της Γυάρου από τις εκάστοτε κυβερνήσεις ασφαλώς δεν είναι τυχαία και το κυριότερο δεν οφείλεται σε οικονομική δυσπραγία. Στην πραγματικότητα - όπως και στην περίπτωση της Μακρονήσου - πρόκειται για μια πολιτική πρακτική που αποσκοπεί στον εκβιασμό του λαού, των πολιτικών και κοινωνικών οργανώσεων (που είναι συνδεδεμένες με την ιστορία του νησιού), ούτως ώστε να προωθηθούν εύκολα τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα: Θέλετε να αναδειχτεί ο ιστορικός τόπος της Γυάρου, θέλετε έργα και υποδομές γι' αυτό το σκοπό; Μόνο αν πατήσουν το νησί οι επιχειρήσεις ίσως γίνει κάτι τέτοιο. Αυτό είναι το δίλημμα που τίθεται με τη μέθοδο της εγκατάλειψης. Πριν 3-4 χρόνια ετοιμάστηκε και το σχετικό δημοσίευμα –μελέτη ότι στη Γυάρο μπορεί να δημιουργηθεί ένα από τα μεγαλύτερα αιολικά πάρκα στην Ευρώπη που θα έχει εγκατεστημένη ισχύ 300 MW και θα παράγει ηλεκτρική ενέργεια 1 εκατομμυρίου MWh το χρόνο, γεγονός που σημαίνει ότι η χώρα θα εξοικονομεί 250.000 τόνους πετρελαίου ετησίως, ενώ θα απαλλαγεί και από 785.000 τόνους διοξειδίου του άνθρακα». Επένδυση που θα χρειαστεί όλο το νησί αλλά που θα γίνει «κάτω από αυστηρές προδιαγραφές και με πλήρη σεβασμό στην ιστορία του νησιού» ενώ, η εταιρεία που θα αναλάβει το έργο «θα αναλάβει και το κόστος υλοποίησης του έργου ανάδειξης του ιστορικού χώρου μνήμης της Γυάρου, καθώς και της λειτουργίας του».

Το 2008 εκπρόσωπος της τότε κοινοπραξίας ενδιαφερομένων εταιρειών ΕΚΑΠΕΠ, είχε και συνάντηση, για το θέμα, με τον τότε δήμαρχο Ανω Σύρου Φώτη Ξαγοράρη οποίος έχει δηλώσει στο τύπο ότι βλέπει θετικά τα αιολικά πάρκα στη Γυάρο και ως λύση για την αξιοποίηση του ιστορικού χώρου.

Μετά από αυτό το δημοσίευμα, επί δημαρχίας Γιάννη Δεκαβάλλα  το Δημοτικό Συμβούλιο Σύρου Ερμούπολης  κατά πλειοψηφία ζήτησε τον αποχαρακτηρισμο του νησιού από ιστορικό τόπο-πλην ορισμένων στρεμμάτων-προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για την εκμετάλλευση του .
Σήμερα  επί δημαρχίας Γιώργου Μαραγκού  η πλειοψηφία του Δημοτικού συμβουλίου  10 προς 9  με τον «τρόπο της» μένει πιστή στο όραμα  της εκμετάλλευσης και των ιδιωτικών επενδύσεων.
Η WWFhttp://www.wwf.gr/ ζήτησε απλά και μόνο  να εγκαταστήσει σε ήδη υπάρχοντα ιστό ιδιοκτησίας του Δήμου στην Ανω Σύρο (ΡΕΔΗΣΕ) μιας παραβολικής κεραίας 40 εκ. προκειμένου να υποστηριχθεί το πρόγραμμα KYKΛΑΔΕΣ LIFE http://www.cycladeslife.gr
Προηγήθηκαν θετικές   γνωμοδοτήσεις (ΡΕΔΗΣΕ,Τοπικου διαμερίσματος Ανω Σύρου κλπ)πλην την επιτροπής ποιότητας ζωής που ΟΜΟΦΩΝΑ   απέρριψε το αίτημα με το σκεπτικό και μόνο ότι ο δήμος ΘΑ προβεί σε μελέτη αξιοποίησης της Γυάρου... (και πιθανόν να σταθεί η WWF εμπόδιο στα σχέδια του).
Εν συνεχεια το θέμα ηρθε στο δημοτικό συμβούλιο όπου και ακούστηκαν αρκετά ευτράπελα από πολλούς δημοτικούς συμβούλους όλα με γνωμονα την μελλοντική εκμεταλευση του νησιού με ΑΠΕ η τουριστικά.
Ολοι μιλούσαν σαν φεουδάρχες ξεχνώντας ότι ιδιοκτησιακά το νησί της Γυάρου  ανήκει εξ ολοκλήρου στο κράτος και μόνο διοικητικά υποτίθεται ότι ανήκει στο Δήμο Σύρου.
Ακυρωσαν με τη σκέψη τους όλο το έργο της WWF  τον μονο σύμμαχο  που θα είχαμε εμείς και  τα όμορα νησιά της Γυάρου όταν θα προσπαθήσουν  οι οποιοι κυβερνώντες (και είναι πολύ πιθανόν να το κανουν σε ένα ακατοικητο νησί)να μεταφερουν στα  Γυούρα  τα σκουπίδια της Ανδρου κλπ αρχικά  και τα ραδιενεργα απόβλητα  Ελλάδας και Ευρώπης εν συνεχεία  (εκει βέβαια ισως συμφωνήσουν  αρκετοί από τους διαφωνούντας δημοτικούς  συμβούλους  γιατί θα υπάρξουν αντισταθμιστικά οφέλη ( προβλέπονται σε ΠΔ που βρίσκεται ήδη σε διαβούλευση http://www.kathimerini.gr/826438/article/epikairothta/ellada/ta-radienerga-apovlhta-se-diavoyleysh για την εναπόθεση  ραδιενεργών  αποβλήτων…) για το Δήμο άρα  το παραδάκι θα .. «πέσει» όπως θα «πεφτε» και με τυχόν ανεμογεννήτριες ή  τυχόν ορδές επισκεπτών...

Στη σύγχρονη Ελλάδα, οι τόποι εξορίας φαίνεται ότι ασκούν ιδιαίτερη έλξη στην αστική τάξη και τους πολιτικούς της εκπροσώπους. Παλιότερα τους αξιοποιούσαν για να ξεμπερδεύουν με όσους αμφισβητούσαν την εξουσία τους ή τουλάχιστον βασικές τους επιλογές. Τώρα θέλουν να τους αξιοποιήσουν για να γεμίσει το πουγκί   επιχειρηματικών ομίλων. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση το δικό τους ταξικό συμφέρον (άθελα τους ίσως αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο) - πολιτικό και οικονομικό - έμπαινε και μπαίνει πάνω απ' όλα: πάνω από τα συμφέροντα του τόπου, πάνω από τις ζωές των ανθρώπων, πάνω από την ιστορία ως παρελθόν και ως προοπτική.
Σε κάθε περίπτωση η άρνηση αυτή στο αίτημα της WWF στιγματίζει  σε κάθε οικολογική οργάνωση   αλλά και σε κάθε υγιώς σκεπτόμενο πολίτη ολόκληρο το Λαό της Σύρου και είναι άδικο να «πληρώσει» ένα νησί   με  στιγματισμό,   το σκεπτικό 10 στενόμυαλων εκπροσώπων του.

(επικαιροποίηση ενός  προ ετών άρθρου μου με τιτλο «τα Γυούρα στη μέγγενη της εκμετάλευσης»)

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1916 100 χρονια πριν…στη Σέριφο

Η Σέριφος, είναι ένα από τα όμορφα νησιά των Κυκλάδων.

Η “Χώρα”, η πρωτεύουσα του νησιού, είναι   σκαρφαλωμένη σε ένα λόφο και αγναντεύει αιώνες τώρα τα γειτονικά της Κυκλαδονήσια και το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου.  

Στα δυτικά της έχει μοναδικές παραλίες, που το σούρουπο χρωματίζονται από ένα ηλιοβασίλεμα μοναδικό. 

Ο «πρωτάρης» επισκέπτης της με απορία και περιέργεια περιεργάζεται  ερείπια κτιρίων, σιδηροτροχιές , σκόρπια βαγονέτα , ράμπες φόρτωσης  και πολλά άλλα που μαρτυρούν ένα διαφορετικό τρόπο ζωής στο πρόσφατο παρελθόν.
Όλα απομεινάρια   μεταλλείων, που πριν μερικές δεκαετίες ήταν η κύρια απασχόληση των κατοίκων. 

Για τη Σέριφο οι μαρτυρίες  εξόρυξης σιδηρομεταλλευμάτων ξεκινούν από την αρχαιότητα και συνεχίζονται   στη διάρκεια των Ρωμαϊκών χρόνων .Μετά έχουμε ένα   μεγάλο διάστημα παύσης έως ότου  καταλήφθηκε η Σέριφος από τους Βενετούς . Το 16ο αιώνα η εξόρυξη σταμάτησε πάλι και πλέον τον 19ο αιώνα,   ξεκίνησε στο Μέγα Λιβάδι και στον Κουταλά,   η μακροβιότερη μεταλλευτική εγκατάσταση στο νησιωτικό χώρο.
Η «Ελληνική Μεταλλευτική Εταιρεία» εγκαταστάθηκε στο νησί το 1861.Η συστηματική εξόρυξη αρχίζει  το 1869 .
Το  1880  εμφανίζεται στο προσκήνιο ο Γερμανός μεταλλειολόγος Αιμίλιο Γρόμαν  .
Τυχοδιώκτης   από αυτούς που ευδοκιμούν μέχρι σήμερα στη χώρα μας και καταχωρούνται στη μνήμη του Λαού με τον  ασαφή κωδικό «λαμόγιο», κατόρθωσε ενστερνιζόμενος τους  κλασσικούς νόμους της καπιταλιστικής αγοράς να πλουτίσει  με μηδενικό κεφάλαιο, με τον εξής απλό τρόπο:

Ιδρύει μια μικρή εταιρία και τη συνενώνει με την φαληρημένη "Σέριφος Σπηλιαζέζα" που έχει ήδη εγκαταστάσεις εξόρυξης στο νησί.
Απαλλοτριώνει γη,με   αντάλλαγμα το μεροκάματο στους ιδιοκτήτες της και   ένα συμβολικό ποσό προς το ελληνικό κράτος,και άμεσα προχωρά σε εντατική εκμετάλλευση των κοιτασμάτων της Σερίφου .  Αν τυχόν  οι ντόπιοι αρνιόντουσαν, τότε, η εκχώρηση γινόταν,«απλά»,με το ζόρι.
Οπως έχει φτάσει στις μέρες μας,στόμα με στόμα ,οι συνθήκες για τους μεταλλωρύχους την εποχή εκείνη είναι βάρβαρες και απάνθρωπες.  
Με το χάραμα της  μέρας πρέπει να βρίσκονται στην είσοδο της κάθε στοάς και με τη δύση   να σχολάνε. Τον ήλιο τον βλέπουν μόνο κάθε Κυριακή και όλα αυτά για ένα μεροκάματο που έφτανε ίσα - ίσα για να μη πεθάνουν.   Για την άγονη όμως Σέριφο, που ποτέ δεν ήταν νησί ψαράδων ή ναυτικών, ο Γερμανός  «αφέντης»   είναι μια κάποια λύσις-και όχι μόνο για αυτήν.
Από τα γύρω νησιά και την Πελοπόννησο καταφθανουν,αναζητώντας μεροκάματο, δεκάδες εργάτες  .
Σιγά σιγά, το νησί των 2.000 κατοίκων, στα τέλη του 19ου αιώνα, αγκλιζει τους 4.400 το 1912 (από τους οποίους 2.000 εργάζονταν στα μεταλλεία). Ο Γερμανός , καμάρωνε στους κύκλους του, πως εκτός από δουλειά πρόσφερε   μόρφωση (τα χαλάσματα της Γραμονίου Σχολής υπάρχουν ακόμη) και περίθαλψη.   Κατέληξε  ντε φάκτο να είναι ένα είδος διοίκησης για το νησί .  Οι άθλιες εργασιακές συνθήκες συνεχίζονται και απ' τον γιο του Γρόμαν, Γεώργιο, που ανέλαβε το «φέουδο» του πατέρα του το 1906.  Περιορίζει ακόμη περισσότερο τα "ακριβά" αλλά ελλιπή μέτρα ασφαλείας ,εντατικοποιεί την παραγωγή και συνεχίζει να αποσπά γη προσθέτοντας στις μεθόδους του πατέρα του περισσότερη βία.   Μόνο τη διετία 1914- 1916 εξήντα εργάτες βρίσκουν   θάνατο στις στοές. Φροντίζει και δημιουργεί ένα «προσκυνημένο» σ΄αυτόν  σωματείο , εξαγοράζοντας πολιτικούς και τοπικούς παράγοντες, αλλά και τις ενοχλητικές φωνές.  Οσες φορές αυτό δεν είναι εφικτό  χρησιμοποιεί στρατό μαγκουροφόρων υποστηρικτών του.... 

Σήμερα, στο Μέγα Λιβάδι υπάρχει ένα μνημείο που μαρτυρά για την αιματοβαμμένη απεργία του 1916.

Η απεργία αυτή  όπως και η βάρβαρη εκμετάλλευση στο νησί έχει περάσει από στόμα σε στόμα και οι περισσότεροι ντόπιοι γνωρίζουν από κάποιον δικό τους άνθρωπο τα γεγονότα. Η θύμηση της ξεδιπλώνει μνήμες ιστορικές, στιγμή τη στιγμή, ζωντανεύοντας τις εικόνες του κάτεργου. Εικόνες εφιαλτικές για τους εργάτες, μα και ηρωικές, περήφανες για την ιστορία που έγραψαν, χαράζοντας το δρόμο του δίκιου τους.

Με τον ερχομό όλο και νέων εργατών από άλλα μέρη της Ελλάδας ήλθαν και μεταλλωρύχοι που είχαν σοσιαλιστικές ιδέες κι έτσι άρχισε μια σοσιαλιστική και συνδικαλιστική ζύμωση στη Σέριφο.

Το 1915 θα γυρίσει στην πατρίδα του τη Σέριφο (καλεσμένος από τους συμπατριώτες του ή κατ΄άλλους απεσταλμένος της σοσιαλιστικής ομάδας) ο Kωνσταντίνος Σπέρας. Πολυταξιδεμένος και μορφωμένος ,μέλος της διοίκησης του Eργατικού Kέντρου Πειραιά.  Σε κάθε περίπτωση ο σκοπός του είναι η οργάνωση ταξικού σωματείου.   Με την άφιξή του οργανώνει τους μεταλλωρύχους και επεξεργάζεται ένα από τα πιο επαναστατικά για την εποχή Καταστατικό εργατικού σωματείου. Το νεοσύστατο   «Σωματείο  Eργατών Mεταλλευτών Σερίφου Eργατών», του οποίου γίνεται και ο πρώτος πρόεδρος είναι πλέον γεγονός.  “Σκοποί του Σωματείου είναι: α) η αδελφική συνένωσις και αλληλεγγύη των Eργατών Mεταλλευτών Σερίφου προς εξύψωσιν της ηθικής, της οικονομικής και της επαγγελματικής καταστάσεώς των, β) η επιδίωξις της ελαττώσεως των ωρών εργασίας και της αυξήσεως του ημερομισθίου,γ) της συνάψεως συνολικών συμβάσεων εργασίας δια τα μέλη του δωρεάν και γραφείον παροχής δικηγορικών συμβουλών δωρεάν. δ) η αλληλεγγύη με τους οργανωμένους εργάτας όλης της Eλλάδος και όλου του κόσμου, δια την άμυναν υπέρ των εργατικών δικαίων και την καταπολέμησιν της εκμεταλλεύσεως από το κεφάλαιον, με τον τελικόν σκοπόν να δημοσιοποιηθούν τα μέσα της παραγωγής να γίνουν τα εκ της εργασίας αγαθά αποκλειστική απολαυή των παραγωγών των και να παύση η εκμετάλλευσις του ανθρώπου από τον όμοιόν του, ε) η οικονομική ενίσχυσις των μελών με την συμμετοχήν εις συνεργατικάς ενώσεις, στ) η επέκτασις της εργατικής νομοθεσίας και η επίβλεψις της εφαρμογής της, ζ) η ίδρυσις Tαμείου Aλληλοβοήθειας, δια να δίδη εις τα μέλη χρηματικόν επίδομα όταν ασθενούν, έξοδα κηδείας όταν αποθνήσκουν κ.τ.λ. Oι σκοποί του Σωματείου θα επιδιωχθούν με την μόρφωσιν των μελών, με την οικονομικήν των ενίσχυσιν όταν γίνονται θύματα της αυθαιρεσίας των εργοδοτριών εταιριών ή της αφωσιώσεώς των εις τα συμφέροντα του Σωματείου και την έκδοσιν ή την ενίσχυσιν δημοσιογραφικών οργάνων του εργατικού αγώνος” ..................

Και το καταστατικό τελειώνει :“Το ατομικόν συμφέρον ευρίσκει ο εργάτης όχι εις την κολακίαν του κεφαλαίου, αλλά εις την σύμπραξίν του με άλλους εργάτας”.

Στις 2 Αυγούστου του 1916, μετά από ενέργειες του σωματείου και   δημοσιεύματα   για τις άθλιες συνθήκες εργασίας, φτάνει στη Σέριφο ειδικός υπάλληλος του υπουργείου οικονομίας και αφού διαπιστώνει μεν πως η κατάσταση είναι πραγματικά χάλια τους προτρέπει να συνεχίσουν να εργάζονται σε αναμονή των αποφάσεών του.

Αυτή  η εμφανής κοροϊδία και σύμπλευση του κράτους με την εργοδοσία, πρέπει να ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Στις 7 Αυγούστου οι εργάτες αρνούνται να φορτώσουν το πλοίο "Μαννούσι".

Αποφασίζουν να σταματήσουν κάθε εργασία στις στοές αλλά και στο έδαφος, απαιτώντας 8 ώρες δουλειά, μέτρα ασφαλείας και μεγαλύτερη αμοιβή.  Η εταιρεία το μόνο που δέχεται να συζητήσει είναι 8 ώρες στις στοές και τις υπόλοιπες στο έδαφος . Παράλληλα με απεργοσπάστες  υπαλλήλους των γραφείων, προσπαθεί , χωρίς επιτυχία, να συνεχίσει την παραγωγή. Ο διευθυντής των μεταλλείων  Π. Βάσσος σε συνεργασία με τον πρόεδρο της κοινότητας και τον τοπικό ανθυπασπιστή χωροφυλακής στέλνουν τηλεγράφημα στο υπουργείο εσωτερικών, γράφοντας για στάση των εργατών και πυρπόληση της αποθήκης.  Αξίζει να σημειωθεί πως ο τότε Ειρηνοδίκης Σερίφου Δ. Κοντός αρνείται να το υπογράψει. Το τηλεγράφημα αυτό είναι η αφορμή και καταφθάνει στο νησί απόσπασμα τριάντα χωροφυλάκων από την Κέα με   εντολή να εξασφαλίσουν, με κάθε τρόπο, τη φόρτωση και τον απόπλου του πλοίου.  Ο επικεφαλής    υπομοίραρχος Χρυσάνθου (ημιπαράφρων χαρακτηρίστηκε απο τον Σπέρα),το πρωί της 21ης Αυγούστου 1916 ζητά συνάντηση με τη διοίκηση του σωματείου, με πρόσχημα τη συζήτηση μαζί τους, αλλά ο σκοπός του είναι να τους φυλακίσει στο σταθμό χωροφυλακής πιστεύοντας πως έτσι όλα θα γίνουν ευκολότερα.  Αφού διαβεβαιώνει τον Ειρηνοδίκη ότι το πολύ θα έρίξει μερικούς πυροβολισμούς στον αέρα για εκφοβισμό, κατευθύνεται με όλη τη δύναμη στο λιμάνι του Μεγάλου Λιβαδιού. Δίνει 5 λεπτά προθεσμία στους συγκεντρωμένους να διαλυθούν και να φορτώσουν το πλοίο αλλά πριν καλά καλά περάσει το 5λεπτο, πυροβολεί, εν ονόματι του νόμου και του Βασιλέως όπως κραύγασε, και σκοτώνει εν ψυχρώ τον Θεμιστοκλή Κουζούπη.  Διατάζει  τους χωροφύλακες να πυροβολήσουν εν ψυχρώ αλλά οι πάνω από πεντακόσιοι συγκεντρωμένοι αντιδρούν δυναμικά και από εκεί και πέρα εκτυλίχθηκε και γενικεύτηκε μια πραγματική μάχη, με τους χωροφύλακες να πυροβολούν και τους εργάτες να μάχονται με πέτρες, ξύλα και οτιδήποτε άλλο βρίσκουν μπροστά τους. Η συμπλοκή συνεχίζεται, με τους ανθρώπους της εργοδοσίας και τους χωροφύλακες να πυροβολούν ότι κινείται.  Στην εξέλιξη των συγκρούσεων σκοτώθηκαν τρεις ακόμα εργάτες, οι Mιχάλης Zωίλης, Mιχάλης Mητροφάνης και Γιάννης Πρωτόπαπας.  Με  ουσιαστική παρέμβαση του παππά  Γιάννη Ρώτα η σύγκρουση σταματά εκεί, με τραγικό όμως απολογισμό. Τέσσερις εργάτες νεκροί και δεκάδες οι τραυματίες . Μετά την απελευθέρωση της διοίκησης του σωματείου γίνεται μεγάλη προσπάθεια να ηρεμήσει το οπλισμένο πλέον πλήθος και να σταματήσει το κυνηγητό των χωροφυλάκων.  Ο υπομοίραρχος λιθοβολήθηκε μέχρι θανάτου και το πτώμα του πετάχτηκε στη θάλασσα. Άλλοι δύο από τους χωροφύλακες νεκροί και σχεδόν όλη η δύναμη, τραυματισμένη και άοπλη. 
Τις επόμενες μέρες οι εξεγερμένοι ελέγχουν τα πάντα στο νησί.
Στις αρχές Σεπτεμβρίου φτάνει το ελληνικό πολεμικό "Αυλίς" με 250 στρατιώτες  αλλά και δικαστικούς από τη Σύρο. Η διοίκηση του σωματείου και μερικοί ακόμα εργάτες μεταφέρονται   στη Σύρο και φυλακίζονται.  Ο Κώστας Σπέρας οδηγείται στις φυλακές του φρουρίου Φιρκά στα Χανιά Κρήτης .
Έτσι τελειώνει το σύντομο καλοκαίρι της “αναρχίας” στη Σέριφο.

Ο δρόμος όμως για την ουσιαστική κατοχύρωση του 8ώρου είχε ανοίξει.   Ο χώρος όπου έγινε η σύγκρουση στο Μεγάλο Λειβάδι, αλλά και τα μεταλλεία όπου θυσιάστηκαν ανυπολόγιστες ανθρώπινες ζωές αποτελούν τόπους ιστορικούς για την εργατική τάξη και τους αγώνες της.  Για την ιστορική μνήμη , η «ψυχή» της απεργίας ο Σπέρας   δολοφονείται το Σεπτέμβριο του 1943 από την ΟΠΛΑ(Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών) στη Μάνδρα Αττικής . Μια αναζήτηση στο διαδίκτυο θα εμφανίσει απίστευτες κατηγορίες να έρπουν για ένα άνθρωπο που πέρασε όλη τη ζωή του με αγώνες για τα πιστεύω του και φυλακίστηκε πάνω από 100 φορές.
Η δυναστεία του Αιμίλιου Γρόμαν τελειώνει το 1963, όταν ο ομώνυμος εγγονός εγκαταλείπει την Ελλάδα για τη Ν. Αφρική επειδή βρήκε πλουσιότερες φλέβες μεταλλεύματος εκεί.
Τα μεταλλεία κλείνουν.και η Σέριφος ερημώνει.
Χαρακτηριστικό της ερήμωσης του νησιού είναι, πως το 1963 το σχολείο του μεγάλου Λιβαδίου είχε 85 παιδιά και το 1967 κλείνει!
Οι σκάλες φόρτωσης του μεταλλεύματος στον Κουταλά και στο Μεγάλο Λιβάδι, το Διοικητήριο στο Μεγάλο Λιβάδι, οι εργατικές κατοικίες και οι υπόλοιπες εγκαταστάσεις με το σωζόμενο εξοπλισμό (μηχανήματα κλπ αντικείμενα) εγκαταλείφθηκαν στο χρόνο .
Πλέον έχουν κηρυχθεί από το υπουργείο Πολιτισμού διατηρητέα μνημεία.
Σήμερα η δικαιούχος εταιρεία «Μεταλλεία Σερίφου και Σπηλιαζέσας» (συμφερόντων Θεόδωρου Αγγελόπουλου) πλανάται σαν φάντασμα πάνω στο νησί με συνεχείς  διενέξεις και δικαστικές διαμάχες με κατοίκους της Σερίφου ως προς το ιδιοκτησιακό καθεστώς των εκτάσεων αλλά και κτιρίων των παλιών μεταλλείων .

ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

 

Θλιβερή επέτειος η σημερινή .  

4η Αυγούστου 1936 εγκαθιδρύθηκε μιά δικτατορία στη χωρα μας που ενώ ο Λαός ήταν καθετα αντιθετος με τον φασίστα αρχηγό της Μεταξά η ίδια η βουλή τον έσπρωξε ωστε να την  επιβάλλει όπως φαίνεται από τα πρακτικά της.

Αντί  άλλης αναφοράς στην 4^η Αυγούστου, αξίζει να θυμηθεί κανείς τι είχαν πει εκείνη την ημέρα που ο Μεταξάς έλαβε την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής, στις 29 Απριλίου 1936, δύο σημαντικοί κοινοβουλευτικοί άνδρες, όπως αποτυπώνονται οι λόγοι τους στα πρακτικά της Βουλής. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι η Βουλή όχι μόνον τον έκανε πρωθυπουργό, αλλά ανέστειλε αμέσως και τις εργασίες της μέχρι τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, δίνοντάς του μια απόλυτη «λευκή επιταγή» και γι' αυτό ο Μεταξάς κήρυξε τη δικτατορία του σαν σήμερα, τον Αύγουστο του 1936. Τα όσα ειπώθηκαν εκείνη την ημέρα, περιγράφουν μια πραγματικότητα που, δυστυχώς, 80 χρόνια μετά, μοιάζει απελπιστικά γνώριμη.
Ο λόγος λοιπόν, χωρίς άλλα σχόλια, στον διάδοχο του Ελευθερίου Βενιζέλου Θεμιστοκλή Σοφούλη και τον βουλευτή του Λακού Κόμματος Βάσο Στεφανόπουλο, που μεταξύ άλλων, αναφέρεται και με τρόπο διορατικό στην πολυσυζητημένη αυτό τον καιρό έννοια της εθνικής κυριαρχίας:

Θεμιστοκλής Σoφούλης:

«Μέσα εις την ατμόσφαιραν η οποία περιβάλλει

την ζωή μας, εισπέομεν όλοι, χωρίς να το κατα-

λάβωμεν, μία γεναίαν δόσιν υποκρισίας. Κοπτόμε-

θα πάντες και εκτραγωδούμεν τον κίνδυνον τον

απώτερον του κομμουνισμού, διά να καλύψωμεν

τον κίνδυνον τον οποίον ημείς οι ίδιοι δημιουργού-

μεν, οι προστάται δήθεν και υπερασπισταί του

αστικού καθεστώτος. Τα μίση μας, αι ασχήμιαι, η

εμπάθεια η οποία έχει αποκορυφώσει τον διχασμόν

του ελληνικού έθνους και δημιουργήσει τον κίνδυ-

νον, έναν κίνδυνον σύροντα το έθνος εις την πλή-

ρη καταστροφή και την τελείαν αποσύνθεσίν του,

αυτός είναι ο προσεχής, ο ορατός, ο απτός κίν-

δυνος. Και η καταφρόνισις προς πάσαν ηθικήν

αξίαν και προς πάσαν ηθικήν έννοιαν έχει κλονί-

σει πλέον τα θεμέλια του κοινωνικού καθεστώτος,

ώστε να μη υπολείπεται πλέον εις τους ενδεχόμε-

νους ανατροπείς του κοινωνικού καθεστώτος βαρύ

το έργον».

Βάσος Στεφανόπουλος:

«Χθες ακόμη εις μίαν μακράν ολονύκτιον συνε-

δρίασιν ηναγκάσθημεν να κηρύξωμεν την χρεοκο-

πίαν του λεγομένου κοινοβουλευτισμού. Είδομεν το

θέαμα ενός κόμματος, το οποίον ο λαός επλούτι-

σεν με 120 βουλευτάς και ένος άλλου με 80 και

ενός άλλου με 40 να μη δύναται κανέν εξ αυτών

αλλ’ ούτε, δυστυχώς, όλα μαζί, να δώσωμεν κυ-

βέρνησιν εις τον τόπον. Και εκαλέσαμε τον αξιότι-

μον αρχηγόν των ελευθεροφρόνων. Αρχηγόν κατά

πάντα βεβαίως άξιον τιμής και διά το ένδοξον πα-

ρελθόν και διά το τίμιον παρόν και διά το εύελπι

μέλλον, αλλά αρχηγόν εξ συναδέλφων εις την Βου-

λήν ταύτην και καταθέσαμεν εις τους πόδας αυτού

άλλοι την εμπιστοσύνην μας διά διαμαρτυριών,

όπως προσφυέστατα παρετηρήθη και άλλοι την

ανοχήν μας μετά χειροκροτημάτων. Και τα 240

ΝΑΙ, τα οποία εξεφώνισαν εις την αίθουσαν ημών

εις την ψήφον εμπιστοσύνης, ήσαν 240 υπογραφαί

κάτωθι της τρομεράς διαπιστώσεως ότι εχρεωκο-

πήσαμεν ως κοινοβουλευτισμός, εξεπέσαμεν ως συ-

νέλευσις, εχάσαμεν την συνείδησιν του προορισμού

μας ως εθνική κυριαρχία. Και έτι πλέον κύριοι

βουλευταί. Εχάσαμεν ίσως και τον ψυχικόν σύνδε-

σμον προς τον λαόν, τον οποίον ενετάλημεν

να διακυβερνήσωμεν.

Διότι, τι είδος ψυχικός σύνδεσμος

είναι δυνατόν να διατηρηθεί όταν ο μεν λαός φω-

νάζει “δεν θέλω να με κυβερνήσει ο κ. Μεταξάς’’,

ημείς δε αδιαφορούντες προς την κραυγήν ταύτην

απαντώμεν: “Και όμως θα σε κυβερνήσει ο Μετα-

ξάς!’’»… 

ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ

Από ανάρτηση μου στη σελίδα μου στο  Facebook την 1η Αυγούστου 2015

"Ο Αύγουστος με βρίσκει έξω από ένα κόμμα για το οποίο μαζί με πολλούς άλλους παλέψαμε να έλθει στη εξουσία.Δυστυχώς πλέον μεταλλάχθηκε σε κάτι διαφορετικό από τα όνειρά μου και ένοιωθα πολύ άβολα που παρέμενα στους κόλπους του και σίγουρα δεν αισθανόμουν καθόλου μα καθόλου υπερήφανος να "ανήκω" πλέον σ΄αυτό.

Μπορώ και σας κοιτάζω όλους με ψηλά το κεφάλι και γιαυτό νοιώθω πολύ μα..πολύ υπερήφανος!!!"

Καλό Μήνα!!

w.facebook.com/photo.php?fbid=10207683683000196&set=a.1093012335621.2015731.1535913609&type=1&theater

Ειχε προηγηθεί την Παρασκευη 31 Ιουλίου 2015 το κείμενο παραίτησης μου προς την Ο.Μ Σύρου

 "Προς τα μέλη της ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ Σύρου

Σύντροφοι και συντρόφισσες  ήλθε η… ώρα να  τερματιστεί η  κοινή μας πορεία στο ΣΥΡΙΖΑ, σε ένα κόμμα που για μένα τουλάχιστον δεν υπάρχει καν πλέον  τη στιγμή που έχει καταστρατηγήσει με τις επιλογές του  σχεδόν όλο το καταστατικό του.
Αγωνιστήκαμε  μαζί τα τελευταία χρόνια  ενάντια στην πολιτική των μνημονίων που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν στην εξαθλίωση του λαού μας ,συγκινηθήκαμε όλοι ( πολλοί δακρύσαμε κιόλας )  με τον Πρόεδρο μας όταν έλεγε ότι είμαστε η κάθε λέξη του Συντάγματος αυτής της χώρας.
Αλλά φευ τα γεγονότα μας διέψευσαν και μας διαψεύδουν καθημερινά.
Εξέφρασα (και σας έχω  κοινοποιήσει) τη  ρητή διαφοροποίηση μου στην επιλογή  ενός τρίτου μνημονίου   μια μόλις μέρα μετά το ΟΧΙ  του 62% του Ελληνικού Λαού, στο δημοψήφισμα,  ο οποίος και πείσθηκε με τις  ρητές διαβεβαιώσεις μας   ότι δεν πρόκειται να ακολουθήσουμε την ίδια με τους «άλλους» ατέρμονη πολιτική των μνημονίων  .
Επεσήμανα ότι αυτή η πολιτική συμπεριφορά είναι ενάντια τόσο στο καταστατικό μας όσο και στους αγώνες μας    αλλά  και  εκ διαμέτρου  αντίθετη  από το προεκλογικό  πρόγραμμα μας,   που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ  στην εξουσία  .  
Δυστυχώς περίμενα (αφελώς) ότι  δεν θα γινόμαστε  «συνεταιράκια» μέσα στη βουλή με το ΠΑΣΟΚ τη ΝΔ και το Ποτάμι, περίμενα ότι τελευταία στιγμή κάτι θα γινόταν και θα παρέμενε Ο ΣΥΡΙΖΑ   ενάντιος  προς τις καπιταλιστικές σχέσεις εκμετάλλευσης  καταπίεσης και αποξένωσης όπως ρητά αναφέρει στο καταστατικό του.
Δυστυχώς απογοητεύτηκα .Δεν θέλω να επεκταθώ σε πολιτικές αναλύσεις,  όλοι γνωριζόμαστε και καταλαβαινόμαστε .
Πιστεύω ότι οι μέρες που έρχονται θα είναι αφάνταστα δύσκολες για τον Ελληνικό Λαό .
Μέχρι πρότινος στο ΣΥΡΙΖΑ επαγγελόμασταν ότι η Ελπίδα έρχεται  ,δυστυχώς  εμείς οι ίδιοι της βάλαμε τρικλοποδιά  και θα είναι πολύ πιο δύσκολο για το Λαό  να «αντέξει» χωρίς ένα κόμμα σαν τον πρώην ΣΥΡΙΖΑ  δίπλα του.
Ελπίζω και εύχομαι,   ο Λαός μας ,σύντομα,  μέσα από έναν άλλο πολιτικό σχηματισμό  που θα μπορέσει να αγωνιστεί πραγματικά και αποτελεσματικά  ενάντια  στον καπιταλισμό  και τις νεοφιλελεύθερες εκφάνσεις του να βρει και πάλι σύμμαχο που θα απαλύνει το δυσβάσταχτο φορτίο που και με τη δική μου/μας  ευθύνη του φορτώσαμε.
Είχα πει ότι παραμένω μέλος του ΣΥΡΙΖΑ αλλά  «ευτυχώς»   δεν μπορώ να «χωνέψω» αυτά που συμβαίνουν  στο κόμμα (ίσως και να είμαι πολιτικά ανώριμος)
Πολεμώ και θα συνεχίσω να πολεμώ με όλες τις δυνάμεις μου τις πολιτικές των μνημονίων και όσους τις στηρίζουν -με  πυξίδα πάντα τις αρχές της Αριστεράς-  επιλογή μου,   που καθιστά αδύνατη τη συμπόρευση μου με ένα κόμμα που αποδέχτηκε,  ενάντια στο καταστατικό του  και  σε κάθε εξαγγελία του αλλά και ενάντια στη θέληση του Ελληνικού Λαού ( Δημοψήφισμα) ένα μνημόνιο που καμιά δεξιά κυβέρνηση θα τολμούσε να  φανταστεί και να επιχειρήσει να εφαρμόσει. Το δε επιχείρημα ότι δεν υπήρχε άλλη λύση επιτρέψτε μου να το θεωρώ αφελές ,αστείο και πολιτικά απαράδεκτο.
Καλή δύναμη στο Λαό μας , ας κάνουμε ότι μπορούμε να μη νοιώσει προδομένος."


Ηδη από 12 Ιουλίου είχα εκφράσει την αντίθεση μου για την ψήφιση του 3ου μνημονίου πάλι με επιστολή προς την ΟΜ Σύρου και τα μέλη της Νομαρχιακής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ Κυκλάδων

"Προς τα μέλη της Ο.Μ  ΣΥΡΙΖΑ  Σύρου

Συντροφοι και Συντρόφισσες

Χρόνια τώρα  «υπηρετώ» σε διάφορες θέσεις  που μου εμπιστεύτηκε το κόμμα  και εσείς,   και αγωνίστηκα με συνέπεια, με όλες μου τις δυνάμεις, ενάντια  των μνημονιακών πολιτικών  και της φτωχοποίησης της πατρίδας μας.
Η συλλογική απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ όπως έχει διαφανεί από την τελευταία ψηφοφορία   στη Βουλή  αλλά και από την προηγηθείσα ενημέρωση της ΚΟ με το ΠΓ  είναι    η  στήριξη της κυβέρνησης  η οποία επιχειρεί κατά τα όσα αντιλαμβανόμαστε και έχουμε ενημερωθεί, συνεπικυρούμενη και από όλα τα "μνημονιακά" κόμματα,  να «φορτώσει» στις πλάτες του Ελληνικού Λαού  ένα ακόμη μνημόνιο,  κατά πολύ σκληρότερο από τα προηγούμενα.

Εκφράζω την ρητή διαφοροποίηση μου σ΄ αυτή την επιλογή  πόσο μάλλον που αυτή  επιλέχθηκε λίγες μέρες μετά από το μεγαλειώδες ΟΧΙ στο δημοψήφισμα  και παρά τις ρητές διαβεβαιώσεις μας προς τον Λαό ότι δεν πρόκειται να ακολουθήσουμε την ίδια ατέρμονη πολιτική των μνημονίων  .Αυτή η πολιτική συμπεριφορά είναι ενάντια τόσο στο καταστατικό μας  όσο και στις αποφάσεις της ΚΕ αλλα και στο προεκλογικό μας πρόγραμμα του Ιανουαρίου που έφεραν την Αριστερά στην εξουσία αναπτερώνοντας την ελπίδα στον Ελληνικό Λαό ο οποίος  με γενναιοδωρία μας στήριξε και εναπόθεσε τις ελπίδες του πάνω μας. 
Δυστυχώς με αυτές τις επιλογές    ξεφεύγουμε  από τις καταστατικές μας αρχές και απομακρυνόμαστε  από το να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ μία πολιτική δύναμη, ανταγωνιστής προς τις καπιταλιστικές σχέσεις εκμετάλλευσης  καταπίεσης και αποξένωσης.
Είμαι πεπεισμένος ότι η υπογραφή ενός ακόμη μνημονίου πόσο μάλλον ή μη απαγκίστρωσή μας από τα προηγούμενα , όπως είχαμε υποσχεθεί προεκλογικά, είναι πράξη που δεν αποσκοπεί και δεν θα οδηγήσει στην οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας μας .
Είμαι και παραμένω μέλος του ΣΥΡΙΖΑ των μελών και «πιστός» στις καταστατικές αρχές του και θα εξακολουθήσω να αγωνίζομαι όπου υπάρχει κοινός αγώνας για την ανάσχεση της καταστροφής που συντελείται στη χώρα και για την κοινή χειροπιαστή ελπίδα για  ανατροπή των κυρίαρχων καπιταλιστικών σχέσεων.
Οι διαδικασίες που μας οδηγούν  στην υπογραφή  ενός νέου μνημονίου δεν  συνάδουν σε καμιά περίπτωση στις πρακτικές των οραματισμών μου/ μας για μία κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας και αριστερής διεξόδου ούτε συνδέονται με την προοπτική του σοσιαλισμού που αποτελεί τον στρατηγικό στόχο του ΣΥΡΙΖΑ.
Η εκ των γεγονότων διαστρέβλωση της έννοιας αλλά και της αξίας  του ΟΧΙ της  συντριπτικής πλειοψηφίας  των ψηφοφόρων στο δημοψήφισμα με κάνει να νοιώθω απογοήτευση και θυμό  για το πώς χειριστήκαμε την ψήφο που   εμπιστεύτηκε ο Ελληνικός λαός  στις  αντιμνημονιακές δυνάμεις του τόπου.
Αρνούμαι την λογική της μοιρολατρίας και του δήθεν ρεαλισμού της υποταγής και προβληματίζομαι  γιατί  σε καμιά  περίπτωση δεν αντιλήφθηκα πειστικές στην κοινή λογική μου απαντήσεις για τα προβλήματα του τόπου σε σχέση με την Ευρώπη.
Παραμένω ενταγμένος  στο Κόμμα που μαζί  ιδρύσαμε και θα συνεχίσω να αγωνίζομαι για την ανατροπή της κυριαρχίας των δυνάμεων  του  Νεοφιλελευθερισμού ,των μνημονίων ,  της κοινωνικής  διάλυσης και  καταστροφής.
Πρέπει όλοι μαζί να δίνουμε καθημερινά σταθερό και ουσιαστικό αγώνα υπέρ του ΟΧΙ  της συντριπτικής πλειοψηφίας του Λαού μας ,ενάντια στην υποταγή και στην με μαθηματική ακρίβεια, εξαθλίωση τόσο της αξιοπρέπειας μας όσο και της ζωής μας.
Συντροφικά
Παύλος Ε. Χρυσαφίδης"